Na lang wachten keert regisseur Sam Raimi weer terug naar zijn roots. Want na 3 Spider-Man films maakt Raimi eindelijk weer eens een horrorfilm, zoals waar hij ooit eens mee begon met zijn Evil Dead films.
Maar de laatste Spider-Man film was bepaald geen succes te noemen, en kreeg behoorlijk wat kritiek. En Steven Spielberg liet al eens zien dat terugkeren na decenia naar een bepaald genre lang niet altijd goed uitpakt.
Heeft Raimi het dus nog steeds in de vingers om een old-school horrorfilm af te leveren, of verzaakt ook Raimi in het gebruik van CGI om vervolgens de horror-fans mee teleur te stellen?
Raimi werd ooit eens bekend met een obscuur zelfgemaakt filmpje, genaamd Within The Woods. Daarmee kon hij investeerders trekken om de film nog eens dunnetjes over te doen, in wat uiteindelijke The Evil Dead zou worden, die vervolgens nog twee vervolgen kreeg.
Inmiddels zijn de Evil Dead films met een enorme cultstatus, en is Raimi uitgegroeid tot één van de succesvolste filmmakers in Hollywood. Maar Raimi blijkt niets van zijn oude kunsten verleerd te zijn met zijn terugkeer naar het genre waarmee hij begon. Drag Me To Hell is een geslaagde terugkeer naar de horror, die hij doorspekt met over-the-top humor en spanning.
Het verhaal is vrij simpel. De jonge Christine Brown (Alison Lohman) werkt bij een bank en wil graag promotie op haar werk maken. Als er een vacature vrij staat, laat haar baas weten dat de keuze voor deze baan tussen haar en haar collega gaat. Hij laat echter wel weten dat haar collega een kleine voorsprong heeft, aangezien hij geen moeite heeft om soms een lastige keuze te maken.
Maar dan komt Christine haar kans, als er een oudere zigeuner vrouw met een verzoek komt om haar uitstelling van betaling te geven. Christine legt het verzoek bij haar baas neer, die haar laat weten dat het inderdaad een lastige keuze is, maar dat zij zelf de keuze moet maken. Een kans dus voor Christine om haar baas te laten zien dat zij net als haar collega ook een lastige keuze kan maken.
Christine kiest ervoor om de uitstelling van betaling te weigeren, hetgeen funest is voor de zigeuner vrouw. En dan slaan alle stoppen door bij de zigeuner vrouw. Ze legt een vloek op Christine, en laat haar vervolgens niet meer met rust.
Sam Raimi weet als geen ander hoe hij dit verhaal ten volste kan benutten om humor en horror met elkaar af te wisselen en toch spanning in zijn verhaal te houden. Zijn cinematografie (waar Raimi bekend om staat) is wederom uitmuntend, en zoals het een goede horrorfilm betaamt is het einde altijd anders dan je verwachtte.
Het acteerwerk is niet slecht, maar ook niet Oscar waardig. Alison Lohman is degelijk, geloofwaardig, maar barst niet van het acteertalent om de show te stelen. Justin Long, als haar vriendje, die haar wel wil geloven maar toch vooral sceptisch is, doet het prima, maar ook hij springt niet echt van het doek. De rest van de cast levert een eveneens aardige performance, maar niets of niemand is echt noemenswaardig, maar voor een horrorfilm is dat niet zo vreemd.
De art direction is prima in orde, schuurt af en toe tegen campy (zoals bedoelt is) zonder aan realiteit in te boeten. Wellicht dat de pure horrorliefhebbers wat meer bloed en gore hadden willen zien, maar voor een mainstream film houdt Raimi woord, en is dit zijn welverdiende terugkeer naar horrror.
Raimi weet perfect de balans te vinden tussen de hoeveelheid bloed en gore om de liefhebbers tevreden te houden, en tegelijkertijd het mainstream publiek niet van zich te weren.
Maar nog wel het meest opvallende is toch het verhaal, dat ten volste benut wordt om de boodschap over te brengen. Simpel in opzet, maar ijzersterk, en dat is wat deze horrorfilm boven het gemiddelde niveau van een horrorfilm uit tilt. Het verhaal is even simpel als dat het doeltreffend is, en op een uitermate slimme en vaardige wijze vertelt door Raimi op het witte doek.
Eindoordeel: Een sublieme horrorfilm voor zowel horrorliefhebbers als het mainstream publiek, met een goede balans tussen campy en realistisch is het toch het verhaal dat de show steelt. Genoeg gore voor de horrorfans en net niet té veel voor de rest van het publiek. Het acteerwerk is, zoals te verwachten is bij een horrorfilm, niet slecht maar ook niet subliem. Desondanks bewijst Raimi dat hij nog steeds de koning van de horrorfilm is.
Eindcijfer: 8,5
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten