.jpg)
Nederland heeft een rijke geschiedenis, en toch spelen verreweg de meeste Nederlandse films zich vaak af tijdens slechts één welbekende periode, de Tweede Wereldoorlog. Daar moest verandering in komen, en dus ging regisseur Ben Sombogaart aan de slag om een film te maken over een andere belangrijke gebeurtenis uit de Nederlandse geschiedenis, namelijk de watersnoodramp van 1953. De film zou gestructureerd worden als een persoonlijk verhaal tegen de achtergrond van de watersnoodramp, een vrij logische keuze eigenlijk, want zo worden alle rampenfilms gemaakt. Maar kan deze Nederlandse film zich enigszins meten met de rampenfilms uit Amerika, of blijven wij gedoemd Tweede Wereldoorlog films te maken?
Het verhaal gaat over Julia (Sylvia Hoeks), een jonge vrouw met een baby. In haar dorp wordt ze dood gezwegen, de vader is er namelijk niet, en dat is in de streng christelijke gemeenschap een doodzonde. De vader van haar zoontje is bij de marine gaan werken, via een beetje hulp van zijn broer Aldo (Barry Atsma).
Als vervolgens tijdens een hevige storm het noodlot toeslaat, verliest Julia een groot deel van haar familie. Zij en haar kind blijven alleen achter op de resten van hun huis. Maar lang duurt het niet, voordat Julia haar kind verliest, en gered wordt door Aldo, die bij toeval net per helikopter overvliegt op zoek naar zijn eigen familie. Julia wordt gered, maar haar kind niet, en dus is Julia er op gebrand om het enige wat zij nog in haar leven heeft, haar zoontje, te redden uit deze natuurramp.
Een zoektocht begint naar haar kind, maar eenmaal op de plek waar het kind achtergebleven was, blijkt het te zijn verdwenen. Zal het kind verdronken zijn? Heeft iemand anders hem gered? Of is er wellicht iets anders aan de hand? Julia is ervan overtuigd dat haar kind nog leeft, en geeft niet op voordat ze hem gevonden heeft.
Om maar direct van wal te steken, het grootste probleem van deze film zit hem in het verhaal. Het idee van een moeder die haar kind kwijtraakt tijdens deze ramp, en daardoor op zoek gaat naar haar kind in het onder water gelopen Zeeland is een uitstekend idee. De uitwerking van het script is echter minder sterk, en dat is dan ook waar het mis gaat. In eerste instantie is er gekozen voor een baby, wat de kans op overleven tijdens zo'n ramp natuurlijk nihil, en zeer ongeloofwaardig maakt. Maar als je dat even door de vingers ziet, kom je een heel ander probleem tegen. De film focust zich namelijk wel heel erg op zoektocht naar een baby, waardoor de watersnoodramp bijna compleet uit beeld verdwijnt. Natuurlijk is er overal wel water continu aanwezig in de film, maar slechts zelden gaat het over de ramp. De grootste ramp in deze film lijkt de zoekgeraakte fictieve baby te zijn, en niet de échte slachtoffers van deze ramp in 1953, en dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. De film focust zich dus te veel op een fictief verhaal, en onderbelicht daarmee de ramp die schijnbaar meer als excuus gebruikt wordt om als achtergrond te dienen. Pas aan het einde komt even heel kort het leger weer in beeld met al hun inzet, maar nergens wordt er ook maar op wat voor manier dan ook commentaar geleverd op wat er destijds gebeurde.
Het tweede probleem zit hem in het feit dat de film bestaat uit wel heel veel toevalligheden, die op den duur ten koste gaan van de geloofwaardigheid van de film. Toevallig komt de broer van de vader Julia tegen, toevallig raken ze op elkaar verliefd, toevallig bevind de baby zich op precies dezelfde plek als waar Julia later beland, en toevallig is er net iemand die haar baby wilt stelen omdat ze haar eigen baby is kwijt geraakt. Toevallig dus, en dat heel veel, komt over als een script wat van los zand aan elkaar hangt.
De cast zelf zit gelukkig wel goed in elkaar. Sylvia Hoeks is prima gecast in de rol als verstoten moeder, en Barry Atsma doet het verder zoals altijd prima, alhoewel de chemie tussen de twee af en toe een beetje ver te zoeken is. De art direction ziet er prima uit, en de special effects, bestaande uit duizenden liters water, is op uiterst vakkundige wijze gedaan. De visual effects zijn ietsje minder geslaagd, de computer animaties zien er redelijk uit, maar blijven uiteindelijk niet overeind door de matige kwaliteit. Dit valt dan ook zeker op, in de scene met de helikopter, met zeer knullig green screen werk, en de matige computeranimaties van water. De kostuums en de make-up is verder uitstekend, en België vormt een prima decor voor het onder water gelopen Zeeland van de jaren '30.
De editting is redelijk, maar het lijkt erop alsof er teveel gekeken is naar de films van Christopher Nolan als het om de flashbacks gaat. Waar Nolan feilloos in zijn films in een scene naar een flashback kan springen, doet deze film dat net op de verkeerde momenten, waardoor het niet bijdraagt aan de film, maar zelfs afbreuk doet. Flashbacks plaatsen midden in dialogen, net te vroeg of te laat, halen het publiek uit de film, en zorgen uiteindelijk alleen maar voor verwarring, in plaats van uitleg over het plot van de film.
Eindoordeel: Een moedige poging om één van Nederlands meest recente rampen op het witte doek te brengen, strand in een half geslaagde poging die verzand in een fictief verhaal die blijkbaar vergeet wat het doel is van een echte rampenfilm. Te veel aandacht gaat uit naar een fictief verhaal, en de echte gebeurtenissen uit de geschiedenis blijven helaas vaak onderbelicht. Het acteerwerk is redelijk, alhoewel de chemie tussen de twee hoofdpersonen af en toe net aan is, de computeranimaties zijn matig maar net voldoende, maar gelukkig wordt dit deels goed gemaakt met fantastische decors die volstromen met water en prachtige beelden uit een ondergelopen polder. De film is dus matig, maar desondanks wel een kijkje waard, al is het alleen maar om de Nederlandse cinema te stimuleren om meer van dit soort films te maken.
Eindcijfer: 6,5
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten