De financiële crisis inspireerde menig filmmaker tot het maken van een film, dan wel over de slachtoffers, dan wel over de daders van de crisis. Ineens werden bankiers en beurshandelaren de nieuwe gangsters, en werden machinegeweren en pistolen ingeruild voor computerschermen en getallen. The Wolf of Wall Street is de nieuwste toevoeging aan de reeks films die malafide beurshandelaren zowel vereert als veroordeelt, en niet de minste. The Wolf of Wall Street is namelijk de biografische film van de frauduleuze beurshandelaar Jordan Belfort, gespeeld door niemand minder dan Leonardo DiCaprio, en de film is geregisseerd door niemand minder dan Martin Scorsese. Maar kan deze film nog iets toevoegen aan datgene wat er al gezegd is over de echte 'Gordon Gekko's' van deze wereld, of wordt het een herhaling van zetten?
De film gaat over het waargebeurde verhaal van Jordan Belfort (Leonardo DiCaprio), de beurshandelaar die in de jaren '90 Wall Street onveilig maakte met zijn frauduleuze werkwijze. De film vertelt het verhaal vanaf het moment dat Belfort als jongeman kwam werken op Wall Street, en worstelde om daar succesvol te worden. Al snel wordt duidelijk dat iedereen op Wall Street strak staat van de drugs en drank, en dat eigenlijk niemand weet waar hij mee bezig is, maar dat alles maar om één ding draait: geld verdienen!
Al snel krijgt Belfort het spelletje door, maar voordat hij zijn slag kan slaan komt de crash '87 en lijkt Belfort zijn spelletje al uitgespeeld voordat het kan beginnen. Dan komt hij terecht bij een klein bedrijfje, waar hij zijn talent laat zien, en groeit hij al snel uit tot de topverkoper van het bedrijf. Maar Belfort wil meer, en besluit op zichzelf verder te gaan, samen met zijn vriend Donnie Azoff (Jonah Hill). Ze beginnen een klein bedrijfje waarmee ze mensen een oor aan proberen te naaien met de beurshandel, en al snel groeit het bedrijf uit tot een enorm succesvol bedrijf, dat niet alleen de interesse wekt van nieuwe investeerders, maar ook de FBI. Intussen slaan Belfort en zijn maten helemaal door in het gebruik van alles wat God verboden heeft, van coke en alle andere verslavende middelen tot hoeren en de allergrootste verslaving natuurlijk, geld! Het net begint zich echter steeds nauwer om Belfort en zijn bedrijf heen te sluiten, en Belfort probeert op alle mogelijke manieren om aan de FBI te ontsnappen, van Zwitserse bankrekeningen, tot geld smokkelen, alles wordt uit de kast gehaald om zijn vermogen te redden. Het mag uiteindelijk niet baten, want uiteindelijk wordt natuurlijk Belfort gepakt, en probeert Belfort nog te redden wat er te redden valt van zijn vermogen.
De film laat goed de hebzucht en waanzin zien van de beurshandel in de jaren '90, waar drugs, seks en geld de belangrijkste motivaties waren om flink over de schreef te gaan. De roem en succes die Belfort uiteindelijk ten onder liet gaan wordt uitgebreid getoond, waaronder de absurde feesten die Belfort had met zijn vrienden, die ook vol stonden van de drugs, hoeren en drank. Het is duidelijk dat Belfort zich liet inspireren door die andere film, Wall Street met Micheal Douglas en Charlie Sheen, waarin fraude, macht, geld en seks hand in hand gingen.
Het script zit sterk in elkaar, en zet sterk de waanzin neer, de ondergang en de onaantastbaarheid die Belfort dacht dat hij had neer. Verslaafd aan macht, geld en seks werd uiteindelijke zijn ondergang, en dit komt uitgebreid aan bod in de film. Wellicht iets te uitgebreid, want de film duurt maar liefst 3 uur, en dat is iets te veel van het goede. Want alhoewel de film een enorme energie heeft (die bijna gelijk staat aan de energie die Belfort naar zijn medewerkers uitstraalde), boordevol hilarische situaties zit, en alles uit de kast wordt gehaald om er een schaamteloos feestje van te maken, duurt de film gewoon te lang. Scorsese levert prima regie werk, met een uitstekende cast, maar heeft schijnbaar moeite gehad om zijn film iets in te korten. Halverwege de film krijg je dan ook het gevoel dat de film al bijna voorbij is, terwijl we nog maar halverwege zijn.
Het tweede opvallende punt is de keuze van Scorsese om niet al te veel aandacht te besteden aan de werkwijze van Belfort. Er wordt dus niet zozeer in gegaan op hoe de mannen exact te werk gingen, maar vooral aan de gevolgen ervan. Toch kan Scorsese er niet omheen om af en toe wat van de werkwijze van de mannen te laten zien, aangezien een groot deel van het verhaal en de gebeurtenissen in de film daar toch om draaien. Gelukkig pakt deze keuze positief uit voor Scorsese, want hierdoor ben je veel minder gefocust op hoe ze het deden, en meer op het verhaal zelf, in plaats van allerlei Wall Street technische verhalen over aandelen aan te horen. Wat dat betreft is de film beter te volgen voor mensen die weinig verstand hebben van de beurshandel, en is de film eigenlijk als Wall Street voor iedereen die het technische verhaal daar niet goed kon volgen, maar is het verder prima te bekijken als je er wel verstand van hebt.
De cast doet het uitstekend, met een Leonardo DiCaprio die zich helemaal laat gaan in de rol als Jordan Belfort. Dat dit niet onopgemerkt is gebleven werd duidelijk toen DiCaprio recent een Golden Globe won voor zijn vertolking van Belfort. Jonah Hill is hilarisch en speelt ijzersterk de handlanger van Belfort, en de liefdesinteresse van het bloedmooie model Naomi Lapaglia wordt uitstekend vertolkt door Margot Robie.
De cast zit dus prima in elkaar, evenals de art direction die er prachtig uit ziet, de special effects die prima zijn uitgevoerd en de cameravoering die uitstekend in elkaar zit. De kostuums, make-up en haar verdienen een extra vermelding, want Scorsese en zijn team hebben perfect het tijdsbeeld uit de film te pakken weten te krijgen, zonder dat het over-the-top aanvoelt. Maar van Martin Scorsese kun je eigenlijk niets minder verwachten, en het is dan ook opvallend dat hij de film niet iets heeft kunnen inkorten om de speelduur van de film, en het momentum van de film vast te houden.
Maar dat maakt de film, en met name Leonardo DiCaprio's performance er niet minder op. Scorsese weet perfect de waanzin van geld, seks en drugs in beeld te brengen, als een rockster die zich compleet te buiten gaat aan alles wat God verboden heeft. Wat dat betreft is deze film beter dan het vervolg op de oorsprong van dit alles, Wall Street: Money Never Sleeps, die stukken minder is dan deze film.
De controverse in Amerika rondom de expliciete seksscene's en het taalgebruik vallen op zich best mee. Ja, er zit veel seks in de film, enorm veel zelfs, maar niet echt op een choquerende manier. De seks in de film wordt alleen gebruikt om de wereld van Belfort tot leven te laten komen, en Scorsese doet dit op een wijze waar menig jongere filmmakers jaloers op kunnen zijn. Dat het taalgebruik in de film grof is mag op zich ook geen verassing zijn, Scorsesefilms bevatten vaak grof taalgebruik (kijk eens naar Goodfellas), en past uitstekend bij de sfeer en de manier van denken op de beursvloer in die jaren. De film is wat dat betreft dus niet echt geschikt voor het jongere publiek, of mensen die snel gechoqueerd zijn.
Eindoordeel: Een uitstekende film die de waanzin van de beurshandelaren in de jaren '90 laat zien, boordevol donkere humor en enorm veel energie. De film bewandelt grofweg dezelfde paden als de film Wall Street, maar laat het technische gedeelte omtrend de beurshandel weg, wat in de voordeel werkt van deze film. De achilleshiel van de film zit hem in de duur, die iets te lang is, maar gelukkig bevat de film zo veel energie, gekkigheid en humor, dat de schade hiervan niet al te groot is. Leonardo DiCaprio zet een geweldige performance neer als de drugs, sex en geldverslaafde Jordan, en wordt prima aangevuld met een uitstekende cast. Scorsese bewijst hiermee dat leeftijd geen invloed heeft op zijn manier van filmmaken, maar had wellicht de film iets in kunnen korten. Een aanrader dus, maar wel eentje waar je zitvlees aan over houdt.
Eindcijfer: 8,5
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten