Hoe weet je wanneer je droomt? Dat is de vraag die Christopher Nolan ons stelt met deze science-fiction film over het stelen van ideeën uit iemands onderbewustzijn tijdens zijn slaap. Een origineel idee, zoals we dat alleen van Nolan hadden kunnen verwachten, want als er iemand op deze wereld is die originele films weet te bedenken is het Nolan wel.
Maar kan Nolan na het grote succes van The Dark Knight zijn hoofd nog wel koel houden, of stijgt het succes (zoals zo vaak bij regisseurs gebeurd) hem naar het hoofd, en wordt deze film een enorm kostbare fout?
Al sinds jaar en dag zijn er veel Nederlandse filmmakers en critici die kritiek hebben op Hollywood films. Ze zouden te veel popcorn vermaak zijn, en te weinig inhoud bevatten. Los van het feit dat de films van Nederlandse bodem nu ook niet echt uitblinken in originaliteit, laat Christopher Nolan zien dat hier helemaal niets van waar is. Christopher Nolan laat zien dat hij nog steeds één van 's werelds beste regisseurs is met deze originele psychologische hersenkraker bomvol spektakel en actie. En daarmee lijkt hij direct ook wat kritiek te uiten naar zijn collega filmmakers: wees altijd origineel, bedenk altijd nieuwe dingen, en blijf nooit hangen in dingen die je al kent of al hebt gezien. En Christopher Nolan bewijst daarmee wederom dat art-house films met een groot budget en de juiste insteek prima zowel het art-house publiek als het popcorn publiek kan vermaken.
De film draait om het personage van Leonardo DiCaprio, Cobb. Hij is een dief, maar niet in de gebruikelijke zin van het woord, hij steelt namelijk geen geld of dingen, maar hij steelt ideeën, letterlijk. Hij doet dat door in mensen hun dromen te stappen, en vervolgens vanuit het onbewuste gedeelte van de droom van die persoon, de ideeën die die persoon heeft te stelen. Dit doet hij meestal in opdracht van bedrijven, die graag willen weten wat de concurrentie bezig houdt, en zij hebben hier dan ook grof geld voorover.
Cobb heeft overigens niet gekozen voor dit beroep, maar is min of meer tot dit beroep veroordeeld, doordat hij wordt verdacht van de moord op zijn vrouw. Hierdoor kan hij niet terug naar Amerika en zijn kinderen, en is hij gedwongen te zwerven over de de andere werelddelen, met als enige kunst dat hij kan infiltreren in mensen hun dromen, en op die manier zijn brood kan verdienen.
Als zijn laatste missie mislukt beland Cobb in de penarie. Hij slaat op de vlucht voor het bedrijf waar hij de opdracht voor moest doen, en beland zo in de handen van diens concurrent, Saito (Ken Watanabe),die zo zijn eigen plannen heeft. Saito wil dat Cobb niet een idee steelt van een andere concurrent, maar een idee plant in diens hoofd. Want als je een idee kan stelen, dan kun je toch ook een idee plaatsen?
Cobb aarzelt, maar als Saito hem aanbiedt om zonder strafblad terug te keren naar Amerika en zijn kinderen, is hij om. Hij besluit de missie te aanvaarden.
Het knappe van Christopher Nolan is dat hij psychische en spirituele zaken concreet kan maken in zijn films. Het is door dit talent dat Nolan zo'n goede regisseur is gebleken, en dit is ook de kracht van de film. Geen zweverig gedoe, vage gevoelens en ideeën, Nolan maakt deze dingen concreet en tastbaar in zijn films.
In eerste instantie lijkt de film erg complex, maar wie naar de basis kijkt komt er eigenlijk achter dat de film een redelijk simpele opzet heeft. Eigenlijk is Inception gewoon een 'heist' (bankoverval) film, met de gebruikelijke opzet en planning, samenstellen van een team, en de uiteindelijk overval zet. Wat dat betreft lijkt de film erg op Ocean's Eleven. De uitzonderingen zijn dat de film echter een sci-fi tintje heeft doordat het hier niet om een gewone bankoverval gaat, maar om een overval op iemand zijn onderbewustzijn in zijn dromen.
Wat Inception echter boven het niveau van een gemiddelde heist film tilt, is het persoonlijke drama dat Nolan gebruikt om zijn personage motivatie te geven. Want alhoewel Nolan emotie, dromen en spirituele zaken concreet en tastbaar weet te maken, weet Nolan ook heel goed hoe hij een goede emotionele lading mee kan geven aan zijn hoofdpersonages.
Hierdoor voelt de film nooit overdreven aan, en kun je je compleet laten meeslepen in de prachtige dromenwereld die Nolan schetst. Want Nolan is naast begaafd verhalenverteller ook nog eens één van de weinige mensen in de filmindustrie die goed begrijpt dat mensen écht acteer- en stuntwerk prefereren boven computer animatie. En dit merk je vooral in de scenes waarin de hele droomwereld om je heen draait, en in plaats van computer animatie, kosten noch moeite gespaard werden om zo veel mogelijk écht te doen.
Nolan grijpt daarmee terug naar het ouderwetse Hollywood met stuntwerk, grote sets en veel praktische special effects, en dat brengt authenticiteit met zich mee. Soms gebruikt Nolan computer effecten om zijn verhaal te versterken, maar nooit overdreven, waardoor je altijd in contact blijft met de personages.
Het acteerwerk is prima en zelfs bovengemiddeld te noemen, het script origineel en onvoorstelbaar knap in elkaar gezet, de art direction is subliem, maar bovenal de regie van Nolan is perfect. Nolan weet goed spanning op te bouwen, actie scenes waren nooit zijn sterkste punt, maar ook dat is in deze film geen enkel probleem. Halverwege zou je je bijna kunnen voorstellen dat Nolan ooit eens de beste Bond-film ooit zou kunnen gaan regisseren, ware het niet dat Nolan waarschijnlijk veel te veel zijn eigen wil heeft, wat waarschijnlijk niet zou stroken met de producenten van de Bond-films. En daarnaast, waarom zou je iets kopiëren als je ook iets nieuws kunt bedenken?
Eindoordeel: Een tour-du-force van Nolan waarin hij laat zien hoe originele bioscoopfilms er ook alweer uit zagen, en zich niet vergrijpt aan CGI om spektakel te brengen, maar ouderwetse en getrouwe filmtechnieken gebruikt die goed samengaan met de CGI. Een absolute aanrader voor zowel de mensen die meer van spektakel houden, als de mensen die van films houden met wat meer verhaal. De perfecte combinatie tussen arthouse en popcorn-film!
Eindcijfer: 10
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten