Al jarenlang zijn er plannen om een film te maken over het beroemde ongeluk dat Niki Lauda had tijdens de Formule 1 race 1976. Toch kwam het er nooit van, totdat regisseur Ron Howard (bekend van o.a. A Beautiful Mind en The DaVinci Code) een poging durfde te wagen.
In plaats van de film compleet te focussen op Lauda en zijn ongeluk, koos Howard ervoor om zich te focussen op de onderlinge concurrentie tussen de perfectionist Niki Lauda en de flamboyante James Hunt. Maar kan de film daarmee recht doen aan de historische gebeurtenissen die plaatsvonden tijdens de titelstrijd in 1976, of krijgen we wederom een mislukte poging om een sport op het witte doek te krijgen?
Opvallend is dat de filmmakers bewust ervoor hebben gekozen om geen partij te kiezen voor één van beide coureurs te kiezen, zoals zo vaak gebeurd in sportfilms. De filmmakers proberen beide kanten van het verhaal te belichten, en proberen niet situaties te overdrijven of te dramatiseren omwille van een goodguy-badguy verhaal. Beide coureurs hebben zo hun eigen motivatie en eigen plus- en minpunten.
Normaal gesproken werkt deze tactiek niet zo goed, omdat het publiek toch liever een badguy heeft waar het publiek een hekel aan kan hebben, om zodoende de overwinning van de goodguy te rechtvaardigen. Wonderbaarlijk werkt het bij deze film juist wél, en dat maakt deze film juist zo sterk. Je wordt nu namelijk als publiek niet gedwongen een hekel te krijgen aan iemand, maar kunt er zelf voor kiezen om een kant te kiezen, of zelfs om gewoon neutraal te blijven in de film.
De film lijkt zich iets meer op James Hunt (Chris Hemsworth) te focussen dan op Niki Lauda (Daniel Brühl), maar dat heeft wellicht meer te maken met het feit dat Lauda een relatief saai leven naast de Formule 1 er op na hield dan de flamboyante Hunt.
Het verhaal focust zich eigenlijk op de periode dat Hunt vanaf de Formule 3 succesvol begon te worden, en de eerste ontmoetingen tussen Hunt en Lauda. Het verhaal laat de rivaliteit zien, die soms onvriendelijk, soms vriendelijk, maar altijd respectvol blijft. Hoogtepunt (of dieptepunt, net hoe je het wilt zien), is natuurlijk de crash van Lauda waarbij hij voor een groot deel verbrand.
Pas als je de film bekeken hebt kun je je pas goed voorstellen hoeveel wilskracht Lauda moet hebben gehad om zo snel weer achter het stuur plaats te nemen. En het is juist door dit soort momenten, de momenten die men niet uit de bekende beelden kent, maar wel vanuit de historie weet, dat de film op zijn sterkst is.
Het script zit zeer sterk in elkaar. Chris Hemsworth zet perfect de flamboyante jonge coureur neer die meer bezig is met vrouwen, roem en drank dan zijn carrière. Maar het is Daniel Brühl die met zijn kunstgebitje de show steelt en een ijzersterke rol neerzet, inclusief accent, van Lauda, als de bijna neurotisch professionele Lauda die later de sport zou professionaliseren.
De art direction heeft een perfecte klus afgeleverd om alles zo getrouw mogelijk weer te geven, inclussief de racewagens. De kostuums zijn perfect typerend voor die tijd, en de make-up is bijna angstaanjagend goed.
Het camerawerk is erg goed en zeer interessant, vooral wanneer men vanuit het perspectief van Lauda na zijn ongeluk laat zien. Interessante camerastandpunten zorgen ervoor dat we eens iets verfrissends op het witte doek te zien krijgen wat we lang niet gehad hebben.
De special effects zijn goed, alhoewel op sommige punten er wel wat verbeterpunten waren stoorde het nergens echt. De muziek zette goed de stijl van de jaren '70 neer, en de sounddesign is vooral tijdens de crash erg indringend. En voor de kenners is het ook leuk om aan het einde van de film nog even de stem van de échte Niki Lauda terug te horen, als hij terug kijkt op deze periode uit zijn leven.
De film laat beide coureurs in hun waarde, net zoals de coureurs elkaar ook in hun waarde laten. Dit is met name interessant omdat hierdoor beide personages een eigen karakterontwikkeling doormaken die beide van toepassing zijn op het algehele thema van de film. Lauda zou zich volgens Hunt iets meer kunnen genieten van zijn leven, door zich niet zo vreselijk te focussen op zijn races. Wat is anders het punt om te winnen als je er toch niet van kunt genieten, is zijn redenatie.
Hunt zou volgens Lauda veel meer behaald kunnen hebben als hij zich niet zo zou laten gaan, en zich iets meer kunnen focussen op zijn races. Als je namelijk talent voor iets hebt, is het zonde om dat te verkwanselen door zaken waar je later ook nog tijd voor hebt, aldus Lauda.
Voor beide valt natuurlijk wel wat te zeggen, maar het belangrijkste is dat het de onderlinge verschillen en benaderingen naar hun levensstijl en hun sport laat zien.
Eindoordeel: Of je nu al bekend bent met Niki Lauda of niet maakt voor deze film eigenlijk niet uit. Het is de ideale film om een stukje sportgeschiedenis mee te krijgen, en om te zien hoeveel deze mensen voor hun sport over hebben. Wie dacht dat Formule 1 coureurs het makkelijk hebben omdat ze denken dat ze weinig fysieke inspanning hoeven te doen omdat ze meedoen aan een gemotoriseerde sport, heeft het goed mis.
De film bevat humor, spanning, rivaliteit, maar bovenal ook de angstige momenten die Lauda moet hebben uitgestaan tijdens en na zijn ongeval. Kortom, een enorm sterke film over een waargebeurd verhaal.
Eindcijfer: 9
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten