The Green Hornet is een remake van een superhelden duo die al eerder in vele verschillende media op mochten draven, waarvan de meest bekende versie de televisieserie is met Bruce Lee als de sidekick Kato. En aangezien Hollywood de afgelopen jaren helemaal in de sferen is van superhelden, reboots en remakes, past een remake die tevens een reboot en tegelijkertijd ook nog eens een superheldenfilm is precies in dat plaatje.
Maar de vraag is natuurlijk wel of we niet een beetje superheldenmoe worden inmiddels van al die superhelden die maar op blijven draven. Je moet inmiddels dan ook wel een verdomde goede filmmaker zijn om boven het maaiveld nog uit te kunnen steken. En de vraag is natuurlijk of Michel Gondry, die ooit begon als videoclip regisseur hiervoor wel de juiste keuze is?
The Green Hornet zal in Nederland wellicht iets minder bekend zijn, maar in Amerika is het een bekende naam. De held die vooral naamsbekendheid verwierf dankzij Bruce Lee is een gouwe ouwe. En dus kan Hollywood daar natuurlijk niet te lang vanaf blijven. In de tv-serie was Bruce Lee vooral de publiekstrekker, en de vraag is dus maar of nieuwkomer Jay Chou die eer hoog kan houden.
Het verhaal gaat in ieder geval om Britt Reid (Seth Rogen), zoon van een rijke mediamagnaat, die vooral meer bezig is met feesten dan iets nuttigs te doen met zijn leven. Pas als zijn vader komt te overlijden, beseft Britt dat hij iets beters zou moeten kunnen doen met zijn leven. Dan komt hij erachter dat zijn vader's hulpje Kato (Jay Chou) over ongelovelijk veel talent beschikt. Niet alleen is Kato een expert in martial arts, maar ook nog eens een briljant technicus én talentvol tekenaar en ontwerper, die bovendien een bijzonder talent heeft om lekkere kopjes koffie te zetten.
Britt is er direct van overtuigd, samen met Kato als zijn hulpje zou Britt iets kunnen maken van zijn leven, en Britt besluit om zich samen met Kato te vermommen en zich voor te doen als schurken die in werkelijkheid helden zijn. Kortom, we doen alsof we slecht zijn, om op die manier makkelijk in de buurt te komen van de bad guys, zodat we ze extra makkelijk te pakken kunnen krijgen. In het begin is dit vooral grappig, maar al snel komen de slechterikken achter hun aan en komen ze in de problemen, waardoor Britt eindelijk begrijpt waarom zijn vader destijds zo voorzichtig was met wat hij publiceerde in zijn krant.
Visueel is The Green Hornet zeker opwindend. De art direction ziet er prachtig uit, de ontwerpen zijn zowel mooi als stoer, de kostuums zien er prima uit, en de cinematografie is prachtig. Ook maakt Gondry op originele wijze gebruik van 3D om een extra dimensie toe te voegen aan de manier waarop Kato vecht, zodat we echt in de wereld van Kato kunnen duiken op het moment dat hij vecht.
Maar Gondry maakt een klassieke fout, die vooral veel voorkomt bij filmmakers die oorspronkelijk videoclips maakten. Gondry weet visueel namelijk veel te bieden, maar heeft eigenlijk maar weinig te vertellen. Het script is namelijk wel goed geschreven, maar de boodschap is zo flinterdun, dat het uiteindelijk gewoon neerkomt op een superheldenfilm die vooral cool en grappig moet zijn, maar niets te zeggen of te bieden heeft.
Daarnaast is er een tweede probleem, en dat is het personage van Britt Reid zelf, de hoofdpersoon gespeeld door Seth Rogen, die tevens ook het script schreef. Britt is gewoon een verwend kind, en ondanks dat Seth Rogen met veel weg kan komen door zijn hoge aaibaarheidsfactor, is zelfs dit voor hem een stapje te ver. Je krijgt echt het idee dat Britt niets uitvoert en alles overlaat aan Kato, waardoor de sympathie voor Britt compleet verdwijnt. Ook de plotselinge ommekeer dat Britt zich ineens druk zou maken om iets goeds te doen met zijn leven, simpelweg omdat zijn vader is overleden is gewoon een te zwak argument om het doel te rechtvaardigen. En dit is zeker een groot gemis, want verder is de film prima op orde.
Seth Rogen is weliswaar een verwend nest (wat deels ook de bedoeling is, maar ook zo ervaren wordt door het publiek, wat zeker niet het geval had moeten zijn), maar door zijn humor maakt toch nog veel goed. Jay Chou is weliswaar geen Bruce Lee, maar is zeker een goede keuze, en doet het uitstekend als Kato. Britt zijn vader, de nobele maar chagrijnige James Reid gespeeld door Tom Wilkinson is een prima keuze, en Wilkinson weet heel goed hoe hij zijn personage moet doseren.
Ter aanvulling op de cast is daar ook nog Cameron Diaz, die per film irritanter schijnt te worden. Ze voegt weinig toe aan de film, behalve een soort van geëmancipeerde Bond-girl te zijn, die vooral graag praat en de heren op de juiste ideeën brengt, waardoor zij uiteindelijk het brein achter The Green Hornet is, ondanks dat ze dat zelf niet eens weet.
De film brengt daarnaast een goede mix van humor en actie, alhoewel de humor wellicht ten koste gaat van de spanning in de film. Hierdoor krijg je snel het gevoel dat de filmmakers het ook niet al te serieus namen, wat te koste gaat van de inleving van het publiek in de personages en uiteindelijk ook de film.
Wellicht als Seth Rogen zich iets meer in had gehouden met zijn humor, en wat beter had nagedacht over een oorsprong voor Britt Reid, de film beter was geweest, maar helaas beland deze film ergens onderaan de lijst van superheldenfilms.
Eindoordeel: Visueel is de film zeker opwindend en mooi gemaakt, vol met mooie beelden, goed gebruik van 3D die ook écht wat toevoegt (iets wat over veel andere 3D films niet gezegd kan worden), maar dat is niet voldoende om het flinterdunne script te verbergen. Het probleem van de film zit hem in het inhoudsloze script en de opzet van het hoofdpersonage Britt Reid, die vooral verwend en soms zelfs irritant overkomt. Maar wie er van houdt om niet te veel na te hoeven denken over een film, en van een goede combinatie actie en humor houdt is dit een prima film.
Eindcijfer: 6,5
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten