Na twee succesvolle Batman films hield regisseur Tim Burton het voor gezien, en nam Joel Schumacher het stokje over om de nieuwe Batman film te regisseren. Schumacher staat vooral bekend om zijn sterke thrillers (Flatliners, The Client etc.) en leek daardoor een prima vervanger van Burton. Michael Keaton vertrok met Burton en werd vervangen door Val Kilmer als de 'caped crusader'. Als tegenstanders krijgt hij in deze film te maken met Two Face en Riddler, gespeeld door bekende acteurs Tommy Lee Jones en Jim Carrey, en de sterrencast wordt verder aangevuld met Nicole Kidman en Chris O'Donnell. Maar de vraag is natuurlijk of een sterrencast met goede regisseur ook automatisch een goede film betekend?
Het verhaal in deze film gaat over Batman (Val Kilmer) die het moet opnemen tegen Two-Face (Tommy Lee Jones), voorheen Harvey Dent, een oud openbaar aanklager, die na een ongelukje met zoutzuur waar Batman betrokken bij was het slechte pad heeft verkozen. Two-Face houdt Batman verantwoordelijk voor het ongeluk, waarbij Two-Face één helft van zijn gezicht verbrande, en is er daarom op gebrand om Batman te doden.
Ook in Bruce Wayne's leven zit het niet mee, als zijn briljant en gestoord oud-medewerker Dr. Edward Nygma (Jim Carrey) hem vervloekt voor het afwijzen van een 3D tv, dat als bijeffect heeft dat het gedachten kan lezen. Nygma probeert het product op zichzelf uit, wat hem tegelijkertijd briljanter en gestoorder maakt, en hem uiteindelijk doet verkiezen om verder te gaan als de Riddler. Al snel weten Two-Face en de Riddler elkaar te vinden als Nygma erachter komt wie Batman is, en besluiten ze het het de vleermuisman nog lastiger te maken. Gelukkig krijgt Batman hulp van weeskind Dick Grayson (Chris O'Donnell), wiens ouders vermoord worden door Two-Face, en daardoor op wraak zint, en verder van liefdesinteresse en psychiatriste dr. Chase Meridian (Nicole Kidman).
Het is duidelijk te merken dat Batman een andere regisseur heeft gekregen, want in plaats van de grimmige donkere Gotham City die Burton ons schonk, krijgen we nu een soort disco Gotham ervoor terug. De kleuren spatten van het scherm, en ook de sfeer van deze film is totaal anders dan die van Burton. De film is kindvriendelijker dan zijn duistere voorgangers, en dat heeft schijnbaar ook effect gehad op het script, dat inhoudelijk niets voorstelt.
Het script zit zelfs zo slecht in elkaar, dat het enige thematische probleem in de film, Bruce Wayne zijn trauma aan de moord op zijn ouders, nooit echt wordt opgelost. Verder bestaat het script vooral uit het zo veel mogelijk ruimte geven aan de bad guys, om zodoende Batman ten tonele te laten verschijnen. Bruce Wayne is verder maar een zijlijntje in de film, en de aandacht gaat duidelijk uit naar extravagante bad guys, die alle ruimte krijgen om zo gek te doen als ze zelf willen.
De art direction is van hoog niveau, maar past totaal niet bij het personage van Batman. De kleuren zijn fel groen, geel, rood en blauw, en doen eerder campy dan authentiek aan, en zeker niet duister zoals Tim Burton. De kostuums zijn controversieel te noemen. Schumacher besloot schijnbaar dat het nodig was om Batman ook tepels te geven op zijn pak, maar of die voorkeur nu voortkomt uit een beter doordacht ontwerp of de persoonlijke seksuele voorkeur van Schumacher (hij is openlijk homoseksueel), is onduidelijk. Maar wellicht verklaart zijn homoseksualiteit ook de andere opvallende zaken in deze Batman film, zoals de vele close-ups van torso's, billen en gadgets als Batman zijn pak aan trekt, en ook kan ik niet aan het idee ontkomen dat de extravagante art direction enigszins verbonden is met de homoseksualiteit i.p.v. het verhaal.
Val Kilmer als Bruce Wayne geeft een saaie performance, maar is als Batman nog te pruimen. Zijn tegenspeelster Nicole Kidman ziet er bloedmooi uit, maar voegt verder weinig toe, behalve sexy te zijn en de dame in nood te spelen. Tommy Lee Jones laat zich helemaal gaan in de rol van Two-Face, en geeft daarmee een uitermate overdreven en over-the-top performance, evenals Jim Carrey, van wie we eigenlijk niets anders hadden verwacht. Chris O'Donnell komt vooral zeurderig over als sidekick Robin, die er vooral op gebrand lijkt te zijn de held te willen spelen, en veel minder bezig lijkt te zijn met het verwerken van de dood van zijn ouders.
De cameravoering past verder exact bij de stijl van de film, extravagant, interessant, maar compleet over-the-top. De special effects zijn teleurstellend slecht voor een film met dergelijk budget, en de actiescene's zien er té gechoreografeerd uit. Maar de allergrootste zonde van Schumacher is toch wel de belichting, die de art direction verder aanvult met een kauwgomballen effect, en het campy effect van de film nog verder versterkt.
Eindoordeel: Als je fan bent van de Batman films van Tim Burton kun je maar beter de andere kant op kijken bij deze film, want Schumacher verandert de 'dark knight' in een kleurenbal die bol staat van over-the-top performances en campy dialogen. Wellicht dat deze film beter geschikt was geweest onder de titel 'Batman: A Sing-a-Long Musical', want dit heeft verder weinig met de duistere ridder van Burton te maken. Het lijkt eerder op een teruggreep naar de Batman tv-serie uit de jaren '60, overgoten met een gay-fetish feestje op kindvriendelijk niveau. Sla deze film lekker over, tenzij je opgewonden raakt van mannen in rubber-fetish pakken, of je enorm houdt van de campy Batman serie uit de jaren '60.
Eindcijfer: 4,5
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten