Het gevaar van AI chips en robots die voor zichzelf kunnen denken en daardoor op hol slaan is al veelvuldig aan bod gekomen in films. Echter één van de allereerste films die met dit idee aan de slag ging was de horrorfilm De Lift van Dick Maas. Het idee van een lift die aangestuurd door zelfdenkende chips compleet het spoor bijster raakt en begint te moorden was niet alleen een interessante gedachte, maar ook nog eens goed voor een succesvolle Nederlandse film. Nu ruim 30 jaar na dato wordt het eens tijd om te kijken of De Lift nog steeds zo sterk is als destijds, of dat de film zijn status vooral te danken heeft aan het gebrek aan concurrentie van Nederlandse horrorfilms?
Het verhaal gaat over een liftmonteur, Felix Adelaar (Huub Stapel) die een klus krijgt voor het nakijken van een lift waar een tragisch ongeval heeft plaatsgevonden. Felix kan echter geen fout ontdekken en houdt het op een ongeluk, maar als er weer een ongeluk plaats vindt, begint Felix te twijfelen. Als journaliste Mieke de Beer (Willeke van Ammelrooy) zich ermee komt bemoeien vallen steeds meer puzzelstukjes op zijn plaats, en krijgt Felix hele andere vermoedens. Het wordt steeds duidelijker waarom zijn collega die eerder aan deze lift werkte inmiddels in een psychiatrische inrichting zit, en waarom het bedrijf waarvoor hij werkt er niets aan doet. Met deze lift is namelijk iets heel erg mis, heel erg!
De film heeft een ijzersterk script, waar bijna geen speld tussen te krijgen valt. Het idee dat even origineel als beangstigend is wordt prima vertaalt door het script, en dankzij de regie van Dick Maas verwerkt tot een ijzersterke horrorfilm. De film benut zo vele mogelijk ideeën om het concept helemaal uit te spelen, en weet goed de balans te houden tussen feit en fictie, waardoor het verhaal goed te slikken blijft voor het publiek.
Inmiddels is de film natuurlijk wel alweer 30 jaar oud, en het is ook de eerste speelfilm van Dick Maas, en dat valt vooral in het tempo van de film te merken. De film voelt inmiddels wat traag aan, maar gezien de originaliteit van het verhaal hoeft dat helemaal geen obstakel te zijn.
De art direction is prima op orde, en van bijna on-Nederlands niveau, wat ongetwijfeld te danken valt aan Dick Maas. Maas koos ervoor om veel meer gebruik te maken van kleur dan gebruikelijk was voor Nederlandse films, wat de film zowel sfeer als status geeft. De groene belichting in de lift geeft een vreemd, eng en vies gevoel, en is één van de redenen waarom deze film zo lang overeind is gebleven. Het tilt de film van een saaie Nederlandse film, naar een visueel aantrekkelijke film, die ondanks zijn leeftijd, maar dankzij zijn cameravoering en lichtgebruik nog steeds interessant blijft om te zien.
Huub Stapel speelt de liftmonteur prima, hij blijft rustig in zijn rol, en lijkt nergens gekke dingen te doen. Alleen in de finale van de film hadden we wellicht wat meer van hem verwacht, maar gezien het pionierswerk van Maas en Stapel zullen we hen dat niet al te veel aanrekenen. Willeke van Ammelrooy als journaliste Mieke lijkt goed te weten waar ze mee bezig is, en weet de rol sterk neer te zetten. Verder zijn er talloze bekende Nederlanders te zien in diverse cameo's, die het op hun beurt allemaal min of meer prima er vanaf brengen, maar de echte ster van deze film is toch vooral Dick Maas als de regisseur zelf en zijn ijzersterke script. Maas bewandelt het pad van de horror/thriller film exact zoals het hoort, heeft een sterke cameravoering wat interessante plaatjes oplevert, en zit vol originele ideeën en verassingen. Maas heeft wat dat betreft goed gekeken naar Jaws, om op de angst van mensen in te spelen door het uit te vergroten en hierop door te gaan. De Lift is daarmee de Jaws onder de lift films, en nooit zal je meer hetzelfde in een lift staan als na het kijken van deze film.
Eindoordeel: Inmiddels iets aan de trage kant voor het hedendaagse publiek, en de special effects waren al een tijd lang niet meer te pruimen, maar de film wordt gered door een origineel idee met een enorm sterk script in een genre waar Dick Maas verder weinig concurrentie heeft van anderen. De film is niet echt spannend meer, maar blijft dankzij de goede cameravoering, interessante belichting, goede art direction en regie van Dick Maas toch overeind als een sterke film. De film is origineel, goed uitgedacht, en als je er even bij bedenkt dat deze film de eerste Nederlandse horrorfilm was, nog steeds een goede film.
Eindcijfer: 7,5
.jpeg)
0 reacties:
Een reactie posten